دلیل‌های زیادی برای نوشتن در وبلاگ وجود دارد و دلیل‌های بیشماری برای ننوشتن. از وقتی هفتاد پست وبلاگم را پاک کردم مدتی می‌گذرد. افزون بر آن نوشته‌های کاغذی زیادی را هم مچاله کردم و دور انداختم. نه اینکه چیز بدی نوشته باشم، نه. ولی از سطح نوشتنم خشنود نبودم. مگر نوشتن سطح دارد؟ بله. علاوه بر سطح هزار تودرتو هم دارد.

در آن مدت بازخوردهای خوبی از افرادی که نوشته‌هایم را می‌خواندند گرفتم. به عبارتی محرک بیرونی تا حدودی فراهم بود. اما من از درون ناراضی بودم. اولین بار هم نبود. نوشتن در طول زندگی من نوسان زیادی داشته. گاهی به اوج خود رسیده و گاه به دلیل‌های مختلف رها شده. هر دوره هم با چالش‌های خاصی همراه بوده. انگار هر بار ظرف وجودم از چیزی پر شده و دوباره خالی شده است.

الان که برای چندمین بار دوباره به نوشتن روی آورده‌ام می‌دانم که تجربه‌های ارزشمندی در این وادی کسب کرده‌ام که باید پیش رویم بگذارم تا فراموش نشود.

مدتی هم به تولید محتوای متنی مشغول بودم و دوست دارم تجربه‌هایم را با شما در میان بگذارم.