نشسته گوشه‌ی یک شهر زیر سایه‌ی مهتاب تنها با یک نسیم میان برکه‌ی شب محو می‌شود یادش غرق می‌شود با خواب مشوش دریا عکسش تکه می‌شود با خشم دست

شعر من طولانی است واژه‌ها را باید بفرستم به فضا تا زحل تا زهره بدهم دست ستاره ببرد تا لب ماه بنشینم اینجا منتظر تا بسراید مهتاب   لیلا

ایستاده‌ام در جهت عقربه‌ی قطب‌نما سمت کهکشان تو چشم به راه آمدنت از مسیر ماه و ستاره‌ها بیا و پا به قلبم بگذار همچنان باشکوه و دست‌نیافتنی نکند در

لحظه‌ای که آمدی فکر کوچه پر شد از صدای گام‌‌‌های تو باد از خیال پنجره گذشت پرده را کنار زد   قلم پر از بهانه شد شعر تازه بر